Terug in NL!

Hoi allemaal,

Voor iedereen die er nog niet van op de hoogte was: ik ben weer in het land! Inmiddels alweer een weekje. Wat een stress heb ik gehad de laatste paar dagen voor ik vertrok uit Sydney. Ik had namelijk toch weer een nieuw ticket geboekt, maar die was weer geannuleerd (terwijl dit een van de maatschappijen was die door de ambassade aangeraden werd..). En toen in overleg met het thuisfront toch maar weer besloten een ticket met Qatar te boeken op zaterdag 4 april. Qatar was namelijk redelijk betrouwbaar de laatste week en fijne bijkomstigheid was ook dat de vlucht die ik had gevonden ietsie goedkoper was dan de vlucht van de overheid. Ook zouden zij gegarandeerd geld teruggeven, mochten zij de vlucht annuleren. Inmiddels kwamen de repatriëringsvluchten ook langzaam op gang. Ze zouden waarschijnlijk in datzelfde weekend gaan vliegen. Ik zat dus vooral heel erg te hopen dat dat na mijn vlucht zou zijn, zodat ik nog een back-up zou hebben. Dat was ook zo, ik vloog gewoon zoals gepland op 4 april en de eerste repatriëringsvlucht vloog een dag later.

De laatste dagen in Sydney waren helaas nogal saai dus. Net zoals iedereen hier heb ik gewoon binnen gezeten. Ik heb niet echt afscheid van mensen meer kunnen nemen, behalve van mijn huisgenootje. Al waren er überhaupt niet zo veel mensen meer over, omdat de meerderheid van mijn vrienden daar internationaal was, dus bijna iedereen ging of was al naar huis ook. Naar het strand of de stad in kon ook niet meer, want er stonden boetes op het naar buiten gaan zonder geldige reden. Dit was uiteraard niet de manier waarop ik weg wilde gaan en al helemaal niet de manier waarop ik wilde thuiskomen. Na bijna 1,5 jaar te zijn weggeweest op een bijna leeg Schiphol aankomen en vervolgens alleen naar de trein lopen doet toch wel echt een beetje pijn. Maar goed, ik ben terug! En hoe dubbel ik me daar ook bij voel, aangezien ik nu gedwongen was en ik eigenlijk pas van plan was in mei terug te komen, is het toch echt beter om hier te zitten nu.

Aangezien mijn moeder in een verzorgingshuis werkt, was het dus niet verantwoord om daar in quarantaine te gaan. Ik zit bij Claudia – een vriendinnetje in Utrecht – in quarantaine, wat heel gezellig is! En heeeel fijn dat ik hier nu terecht kan natuurlijk! Heel veel dank lieve Clau! <3
Maar het is natuurlijk wel gek om thuis te zijn, maar niet echt thuis. Er zijn wel al wat mensen komen buurten onderaan het raam haha. Volgende week ga ik wel even naar Limburg, maar tot die tijd zit ik gewoon in het oude vertrouwde Utreg. De komende tijd ga ik dus heel wat praktische dingen regelen. Met als belangrijkste een kamer en baan zoeken. Scheelt nu in ieder geval dat ik daar genoeg tijd voor heb. Mocht iemand hier de gouden tip voor hebben, hoor ik het uiteraard graag!

Een nogal zuur einde van een fantastisch mooi avontuur dus, maar dat mag de pret in ieder geval niet drukken, want man, man, man wat een mooie tijd heb ik aan de andere kant van de wereld beleefd! Dankbaar om terug te kunnen kijken op een onbetaalbare tijd en ook om terug te zijn en deze bizarre periode gewoon in mijn eigen kikkerlandje uit te kunnen zitten.

De komende tijd zal ik een selectie van mijn foto’s delen van mijn reis langs de oostkust van Australië! Ik weet dat ik dat al eerder beloofd heb, maar ik ga het nu ook echt op mijn to-do lijstje zetten en daar hou ik me tegenwoordig ook echt aan haha.

Veel liefs vanuit Utrecht,
Tan

Corona update - 'vast' in Australië, maar ik kom thuis!

Hoi allemaal,

Het leek me wel handig om jullie even op de hoogte te brengen van mijn situatie nu in deze verschrikkelijk gekke tijden. Dus hier de uitgebreide versie. Ga er even lekker voor zitten. De meeste van jullie hebben nu toch zeeën van tijd en ook ik zit nu gewoon net als de meeste in Europa binnen sinds deze week.

Er is ontzettend veel gebeurd en vooral in de afgelopen dagen. Vorige week had ik voor mezelf nog besloten de storm hier in Australië gewoon uit te zitten om verschillende redenen. Hier is het nu nog veiliger dan het in Europa is. Ik zit liever ‘vast’ in Australië dan in een ander land waar ik zou moeten overstappen. Begin vorige week begonnen sommige landen hun luchtruim en vliegvelden namelijk al te sluiten en als ik iets niet zie zitten, is het in mijn eentje vast komen te zitten in een land als Dubai of zo.. Met het idee in mijn hoofd dat we hier ongeveer een week achter Nederland zitten qua coronagevallen, wist ik wel dat de kans groot was dat ik binnenkort geen werk meer had (aangezien ik in de horeca werkte), dus ja het werd steeds rustiger op mijn werk en ik kreeg minder diensten. Maar ik dacht: joh, dan ga ik gewoon weer op zoek naar iets anders. Supermarkten! Want ook hier werd er toen al gehamsterd, dus die waren op zoek naar mensen. Maar helaas heb ik bij meerdere gesolliciteerd en van niemand iets vernomen (intussen gingen de geruchten onder backpackers al dat ze voornamelijk Australiërs aannemen nu, snap ik uiteraard wel). Nog steeds werden er vanuit de Australische overheid geen maatregelen genomen. Tot afgelopen zondagavond. Toen werd het meteen erg drastisch allemaal. Dus vanaf toen is het nogal geëscaleerd. Aangezien ik nog geen nieuw werk had (en de kans op nieuw werk dus steeds kleiner werd, aangezien het land nu officieel in een crisis zat), had ik besloten z.s.m. een vlucht naar huis te boeken. Want ik heb niet genoeg geld over om hier eventueel maanden vast te zitten zonder inkomen. Maar uiteraard zijn er tienduizenden anderen met mij die nu zo snel mogelijk naar huis wilden. Oftewel: uitverkochte vluchten en de overige vluchten op korte termijn zijn/waren peperduur. En langzaamaan gingen er steeds meer luchthavens dicht die als overstapbestemming gebruikt worden. En steeds minder maatschappijen die nog vliegen. Iedereen dus in de stress. Ik dus ook ja. En met iedereen bedoel ik dus vooral alle Nederlanders in Australië die via allerlei facebookgroepen erg veel vragen hadden en elkaar ook opzochten (toch wel erg fijn om te weten dat er heel veel mensen in hetzelfde schuitje zitten en dat het makkelijk is contact met ze op te nemen). Ik had dus een vlucht gevonden waarvan ik wist dat er ook een aantal Nederlanders op zouden zitten met dezelfde overstap. Dus na mijn rekening leeg te hebben getrokken dacht ik in ieder geval weer thuis te komen. Ik zou a.s. zaterdagavond vliegen met Etihad van Sydney naar Abu Dhabi en vanaf daar naar Amsterdam. Zolang mijn vlucht niet geannuleerd zou worden, zou het goed komen. Ook al wist ik dat er inmiddels echt ontzettend veel geannuleerd werd en sommige maatschappijen aankondigde te stoppen met vliegen op zeer korte termijn. Etihad zou toen nog één van de betrouwbaarste zijn. Een dag later bleek mijn vlucht gecanceld, zonder dat ik daar zelf een melding van had gehad... Inmiddels zat ik in een whatsapp groep met Nederlanders die dezelfde vlucht zouden hebben, dus via hen kwam ik er achter. Stress sloeg weer toe. De kans dat een nieuwe vlucht weer geannuleerd zou worden was zó groot en aangezien ze nauwelijks geld terug geven voor vluchten nu (of het in ieder geval doen blijken dat ze dat niet doen), had ik daar ook niet meer echt het geld voor. Maar een van de Nederlandse meiden die eigenlijk ook op mijn vlucht zou zitten, was zo lief om me te bellen en me te vertellen dat het Ministerie van Buitenlandse Zaken inmiddels bezig is met repatriëringsvluchten te regelen voor Nederlanders in het buitenland die daar vastzitten. BuZa inventariseert momenteel wie waar zit, zodat ze alles kunnen gaan regelen en ze raden af nu nog last minute een vlucht te zoeken voor veel te veel geld (er kwamen berichten voorbij van mensen die tickets voor $8000,- hadden betaald) met de kans in een ander land weer vast te zitten. Zeker omdat er per dag, soms zelfs per uur, zoveel verandert deze dagen op vlieggebied. Het zou tot twee weken kunnen duren tot ze alles geregeld hebben en ze vragen een eigen bijdrage van €900,-. Ja, dat lijkt lang maar er zitten ook Nederlanders in andere landen vast die iets meer prioriteit hebben nu. Denk aan Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse landen. Hier zitten we dan nog erg veilig. En dat lijkt misschien veel geld, maar dat valt dus ook erg mee vergeleken met de meeste ticketprijzen. Ik kan godzijdank kosteloos in mijn kamer blijven vanaf nu voor zolang het nodig is, omdat ik een superlief huisgenootje heb! Ik ga haar uiteraard later overladen met Europese snackpakketten als bedankje, want god wat ben ik daar blij mee. Ik zit nu dus ‘vast’ in het buitenland. Wie had dat ooit gedacht.

Ook zit ik in een whatsappgroep met 220 andere Nederlanders die in Australië vastzitten. Geloof me, dat is een feest. Behalve al het typisch Hollandse gezeik wat ik zeker niet gemist heb (600 berichten als je wakker wordt in de ochtend is natuurlijk fantastisch om doorheen te moeten scrollen ), is het toch ook wel handig en informatief zo nu en dan. En we zijn niet alleen. Vooral dat is er erg fijn aan.

Ik ben nog nooit zo dankbaar geweest om Nederlands te zijn, want er zijn genoeg andere ambassades die helemaal niets doen om hun eigen mensen thuis te krijgen en die mensen zitten nu met een groot probleem als ze niet genoeg geld hebben om hier misschien wel maanden te moeten doorkomen. Dus ik voel me niet in de steek gelaten. Nooit gedacht dat ik ooit nog blij met Rutte zou zijn. Wauw.

Dus dat. Ik kom thuis. Nederland komt ons halen. De vraag is alleen nog even wanneer. Tot die tijd blijf ik binnen en probeer ik gezond te blijven. Een erg zuur einde van mijn reis en buitenlandavontuur, zeker. Maar er zijn nu even belangrijkere dingen waar we aan moeten denken. In gedachte ben ik bij iedereen in Nederland!

Stay safe and healthy en wees extra lief voor elkaar! Op afstand <3

Heel veel liefs,
Tan

Alweer een tijdje in Oz

Hoi allemaal,

Hoop dat iedereen gezellige feestdagen heeft gehad! Ik heb de feestdagen goed gevierd, met als hoogtepunt de vuurwerkshow hier in Sydney. Fantastisch mooi! En yep, precies zoals op tv.

Inmiddels heb ik gelukkig sinds een paar weken nieuw werk gevonden bij een ander eetcafé, waar ik genoeg uren maak om wat geld te sparen. Het ligt in de binnenstad, dus het is 40 minuten reizen van deur tot deur. Maar het is een fijne plek met leuke collega’s ook, dus heel fijn! Ook fijn om in de stad te zijn bijna elke dag, dus als ik iets wil ondernemen of met mensen wil afspreken is dat lekker makkelijk. Qua weer is het de afgelopen tijd godzijdank beter geworden. De afgelopen weken was het prima vertoeven. Gelukkig zijn de bosbranden rondom Sydney nu of geblust of onder controle, maar we gaan hier van het ene extreme naar het andere: we hadden twee weken geleden zo ongeveer onophoudelijk regenbuien. Zo extreem dat er op sommige plekken overstromingen waren ontstaan. Maar het land had het nodig en de waterpeilen zijn weer aangevuld, waardoor de aanhoudende droogte gelukkig gecompenseerd wordt nu. Ik heb begrepen dat Sydney nogal vaak in het Nederlandse nieuws is geweest de afgelopen tijd, dus laten we hopen dat het voor even genoeg is geweest. Voor de komende tijd zien de weersvoorspellingen er in ieder geval iets normaler uit gelukkig: niet al te heet en geen helse regenbuien meer. We kunnen hier met goed fatsoen dus weer naar buiten

De afgelopen weken ben ik er veel op uit geweest met vrienden en vriendinnen. Zo heb ik onder andere wat hikes gedaan, ben ik naar Cockatoo Island geweest – een voormalig eiland waar vroeger Britse gevangenen naartoe werden gestuurd – een paar keer naar het strand geweest, maar ook veel thuis zitten chillen de afgelopen regenachtige dagen. En jawel, ik ben om 6:15 opgestaan twee weken geleden om naar een Superbowl event te gaan hier in de stad. Ik lijk wel gek inderdaad, maar ik geloof dat ik langzaamaan iets meer mijn Amerikaanse ik begin te accepteren . Ik heb nog een hele lijst aan dingen die ik hier in de omgeving wil doen zolang ik hier ben.

Ik heb nog niet eens over mijn reis langs de oostkust verteld, maar ik ben helaas niet zo braaf geweest in het bijhouden van notities zoals ik dat steeds in Nieuw-Zeeland had gedaan. Maar ik zal de hoogtepunten met jullie delen de komende tijd. Want ook Australië was (en is) soms adembenemend mooi! De grootste verschillen met het reizen door Nieuw-Zeeland waren dat het daar vooral om de natuur ging, het veel minder druk was, het in Australië vooral veel meer om de steden en stranden te doen is, maar het ook veel meer uitgaan was en de afstanden immens veel groter zijn dan in Nieuw-Zeeland. Ook is de sfeer hier nog meer relaxt dan daar. Ik ben mijn Australiëreis in Melbourne begonnen, waar mijn Zweedse vriendinnetje Hanna mij stond op te wachten. Melbourne is een bruisende, gezellige stad! Helaas regende het heel veel toen wij er waren, dus we waren blij toen we naar de volgende plek mochten, namelijk: Tasmanië! Hier zijn we naartoe gevlogen en het voelde al meteen weer een beetje als Nieuw-Zeeland: heel groen, rustig en de natuur is er prachtig. Vier dagen zijn we hier geweest – wat veel te kort was – maar we hadden nog heel wat andere plekken om te ontdekken en helaas is ook Australië nogal prijzig, dus konden we overal niet te lang blijven. Op Tasmanië verbleven we in het stadje Hobart, gezellig en zeker ook uniek. Hier werden in de vroeg koloniale tijd Britse gevangenen naartoe gestuurd, dus de geschiedenis van het eiland is apart. Maar buiten de stad is het vooral erg groen, heuvelachtig en ook hier is het water zó ongelooflijk blauw. Deze keer reisde ik niet met een reisorganisatie en alleen, maar met Hanna en deden we alles volgens onze eigen planning (die we eigenlijk dus niet echt hadden, wat een lekker vrij gevoel gaf en toegegeven soms wat onhandig als we voor de verandering van iets moesten weten wanneer we waar zouden zijn..). Heel anders dan mijn Nieuw-Zeelandreis dus, maar zeker niet minder leuk! Na Tasmanië gingen we terug naar Melbourne waar we een roadtrip over de Great Ocean Road met een vriend die daar vandaag kwam, hebben gedaan. Volgens velen is het de mooiste route die je in Australië kunt afleggen en het was zéker een mooie route langs de kust. Het is onder andere bekend vanwege de 12 Apostels, een verzameling aan rotsformaties van kalksteen waar er nu nog maar 8 van over zijn, vanwege erosie. En inderdaad: deze route is de moeite waard! De route loopt eigenlijk helemaal door naar Adelaide, maar wij zijn na een dag rijden omgekeerd en terug naar Melbourne gegaan. Want onze volgende bestemming was Bali! Daar zou ik met Steph een tijdje gaan vertoeven en Hanna ging lekker mee. We hadden dus even een korte vakantie van onze vakantie en dat was heerlijk. Daar hebben we met zijn drieën vooral veel zitten chillen, maar ook verschillende steden/dorpjes bezocht: een perfecte combinatie van natuur en cultuur. En het was heel fijn om Steph weer even te zien natuurlijk! Hierna zijn Hanna en ik weer terug naar Melbourne gevlogen (ja, Melbourne heb ik inmiddels redelijk vaak gezien) en vanaf toen zijn we pas écht onze reis langs de oostkust begonnen. Volgende keer meer daarover!

Liefs,
Tanya

Kerstgroeten vanuit het warme Sydney!

Hoi allemaal!

Heel fijne kerstdagen gewenst vanuit het warme Sydney! Ik vier het met wat vriendinnetjes bij mij thuis en vanuit hier gaan we daarna naar het strand, want we moeten natuurlijk wel gebruikmaken van het feit dat we in Australië kerst vieren! Maar net zoals vorig jaar is het kerstgevoel weer ver te zoeken. Lijkt alsof het midden lente is hier, dus het voelt gewoon als een normale dag. Alle Europeanen die ik hier spreek zijn het erover eens: doe ons maar gewoon een winterse kerst. Maar dat betekent in ieder geval dat ik kerst volgend jaar extra goed zal vieren thuis!

Hier is het gelukkig (nog) niet superheet, maar aan de randen van Sydney en het binnenland helaas wel. Zoals jullie vast al op het nieuws gezien hebben, zijn er ontzettend veel gigantische bosbranden gaande op dit moment door het hele land. We hebben hier dan ook een paar erg rokerige dagen gehad. Zo erg zelfs dat het echt niet aan te raden is om naar buiten te gaan. En we zijn nog niet eens halverwege de zomer laten we hopen dat het niet nog erger wordt.. Ik hou jullie op de hoogte! Maar maak je geen zorgen, ik zit hier in ieder geval veilig.

Ik ben inmiddels alweer op zoek naar een nieuwe baan, want bij mijn huidige baan krijg ik niet genoeg uren. En het ziet er ook niet naar uit dat dat snel gaat veranderen. Lijkt een beetje op vorig jaar hè, haha. Ik heb vrijdag in ieder geval een sollicitatie bij een lunchtentje en ik ben weer actief mijn CV gaan uitdelen overal. Duimen dus dat ik snel weer wat anders vind!

Op dagen dat ik niet werk (en dat zijn er dus vrij veel) probeer ik zoveel mogelijk te ondernemen: chillen op de verschillende stranden die Sydney rijk is, musea bezoeken, verschillende hikes doen in de omgeving en afspreken met vrienden/vriendinnen die ik vooral tijdens het reizen heb leren kennen. Zal me dus niet vervelen, zolang de rook een beetje meewerkt en ik gewoon de deur uit kan.

Deze keer een wat kortere update, want ik wilde jullie vooral een fijne kerst wensen! En alvast de beste wensen voor het nieuwe jaar! Het jaar waarin ik weer een keer naar huis kom

Veel liefs,
Tan

Ps. Ik heb de rest van mijn Nieuw-Zeeland foto's trouwens toegevoegd aan dezelfde map als waar de vorige te zien waren! Aangezien het dezelfde map is, krijgen jullie daar geen melding van, maar er staan dus een heel aantal nieuwe foto's op.

Nieuw-Zeeland: the end of a journey

Hoi allemaal,

Hoop dat het allemaal goed gaat in het koude Nederland! Ik leef nog! Zit nu in Sydney en heb sinds gisteren werk! Ben 2 weken op zoek geweest naar iets en gelukkig heb ik al wat gevonden ik werk bij een koffietentje/lunchroom bij mijn nieuwe kamer om de hoek. Heb dus inderdaad ook al een woonplek gevonden! Heb eindelijk mijn eigen kamer (na meer dan een jaar in gedeelde kamers te hebben gezeten, is dit meer dan welkom) en deel het appartement met één Australisch/Duits meisje. Superfijn!

Maar ik was gebleven bij mijn reisverhalen in Nieuw-Zeeland. Hierbij het laatste deel over mijn Nieuw-Zeelandreis! Na Peel Forest ben ik naar Christchurch gegaan. Hier was ik al een keer een weekendje geweest, dus de stad zelf had ik al eens gezien. Vanuit hier ben ik dan ook met één van mijn reisbuddy’s naar Akaroa gegaan, wat een voormalig Franse nederzetting is. Nog steeds zijn er erg veel Franse invloeden te zien, zoals straatnaamborden en winkelnamen. Heel schattig en het ligt in een dal wat het een heel sfeervol dorpje maakt. Hier ben ik een dagje naartoe geweest, wat zéker de moeite waard was! Na Christchurch – wat qua natuur niet heel bijzonder is – was dit een fijne verrassing, want het is vooral een plek middenin de natuur waar je veel mooie wandelingen kunt maken. Vanuit Christchurch heb ik samen met één van mijn reisbuddy’s weer een Lord of the Rings tour gedaan. Deze keer gingen we naar Mt. Sunday. Voor de nerds onder ons: hier zijn de buitenscènes van Edoras opgenomen. Er is niks meer van de oorspronkelijke gebouwen te zien (de set was helemaal van hout gemaakt in 8 maanden tijd om vervolgens 8 dagen lang te filmen en het daarna allemaal weer af te bouwen), maar de heuvel waar het op gebouwd was en het uitzicht is precies zoals in de film. Magisch om daar te zijn! Een droom die uitkwam toen ik daar bovenop die heuvel stond. Daarnaast zijn we tijdens deze tour ook een mooie route door de rest van dit gebied gereden. Zó anders dan andere plekken waar ik al geweest was weer en zo mooi!

Na Christchurch ben ik doorgereisd naar Kaikoura aan de oostkust van het Zuidereiland. Deze plek is vooral bekend vanwege de dolfijnen en walvissen die daar erg goed te spotten zijn. Verder is er echt vrij weinig te doen. Iedereen die hier al een keer geweest was die ik erover sprak, was helemaal lyrisch over de walvis-spot-tour, dus hier keek ik erg naar uit! Sowieso ook omdat dit mijn laatste ‘hoogtepunt’ zou zijn van mijn Nieuw-Zeelandreis en ik alweer op weg naar het noorden was. Maar helaas zat het weer erg tegen en werden alle tours van die dag gecanceld toen ik er was. Het komt vrij weinig voor dat ze een tour cancelen, maar het weer was die dag zo ontzettend slecht dat het geen zin had het water op te gaan. Aangezien ik daar maar één dag zou zijn, was dit een grote teleurstelling (en waarschijnlijk het enige echte dieptepunt van mijn reis), ook omdat er verder niks te doen is daar. Dus ben ik samen met één van mijn reisvrienden een wandeling over het strand gaan maken (door de regen, we voelden ons erg sneu ). Maar de avond heeft toch nog een hoop goed gemaakt, want we (onze busgroep) was uitgenodigd om bij een visser uit het dorp langs te komen om te zien hoe ze rivierkreeften klaarmaken en bereiden. Daarnaast was er onbeperkt wijn en daar was ik al helemáál voor in natuurlijk . Erg interessant om te zien hoe ze deze kreeften klaarmaken, maar het was vooral een gekke en supergezellige spontane avond die ik op dat moment goed kon gebruiken!

Na Kaikoura zijn we weer terug naar Wellington op het Noordereiland gegaan met de veerpont. Ook nu zat het weer niet bepaald mee en was iedereen kotsmisselijk op de boot. Drieënhalf uur lang. Dat was natuurlijk een feestje. Ik heb me nog nooit zo beroerd gevoeld op een boot (en ik word over het algemeen niet zeeziek, maar de alcohol van de avond ervoor zal er vast iets mee te maken hebben gehad ). Ik ben een paar dagen in Wellington gebleven, omdat ik nog wat plekken wilde zien daar en omdat het mijn laatste plek met het reizen met Stray was ook, dus het was een afscheidsmomentje. Ik heb daar de Southern Walkway in mijn eentje gelopen. Deze keer raakte ik nergens verdwaald! Klein beetje trots op mezelf wel, haha. In Wellington ben ik ook naar het Te Papa Museum geweest, één van de beste nationale museums waar ik ooit geweest ben. Daar kun je makkelijk twee of drie dagen spenderen. Dit was mijn tweede dag daar en ik heb nog niet alles gezien. Op mijn laatste dag in Wellington – hierna ben ik in mijn eentje naar Napier gegaan, voor ik weer naar Auckland ging – ben ik met twee reisvrienden naar het Nieuw-Zeelandse parlement geweest. Hier hebben we een tour gekregen door het gebouw – ook wel de ‘Beehive’ genoemd – en in de middag ook nog een vragenuur bezocht. De premier van Nieuw-Zeeland Jacinda Ardern was er ook en was uiteraard de enige die ik herkende, maar het was erg interessant om te zien hoe het er daar aan toe gaat in de nationale politiek. Laten we zeggen dat het er allemaal niet zo heel beschaafd aan toe gaat. Niet zo erg als in het Verenigd Koninkrijk, maar toch een stuk feller dan bij ons in Nederland. Wordt nu dus tijd om ook een keer het Binnenhof in Den Haag te gaan bezoeken, want ik ken het ook bij ons alleen van tv.

Zoals gezegd ben ik na Wellington in mijn eentje met een Intercity bus (geen Stray meer) naar Napier gegaan. Dit is een schattig stadje aan de oostkust van het Noordereiland, waar het grootste deel van de binnenstad in Art Deco stijl is gebouwd. Dit is een erg typische jaren ’30 bouwstijl en dat is dan ook het meest unieke aan deze stad. Het was er erg rustig toen ik er was, maar de sfeer die het uitstraalt is zó aandoenlijk. Ook het feit dat het aan het strand ligt, maakt dit een erg fijne plek. Heb daar twee dagen gezeten en ook nu weer niet verdwaald in mijn eentje! Misschien dat ik er een keer goed in wordt. Al vrees ik dat dit gewoon een kwestie van geluk en een supermakkelijke stad qua bewegwijzering en plattegrond was.

Na Napier was mijn allerlaatste bestemming Auckland: de stad waar ik ook begonnen was en die voor altijd speciaal voor me blijft. Hier ben ik een paar dagen gebleven om van iedereen afscheid te nemen (voor zover ik dat nog niet gedaan had) en ook van de stad zelf. Zoals jullie weten ben ik soms een sentimenteel mens en terwijl ik dit schrijf heb ik heimwee naar Nieuw-Zeeland. Ik kijk dan ook met heel veel liefde terug naar dit fantastisch mooie land en avontuur! En vooral ook naar Auckland, zo’n lelijke doch mooie stad . En ik voor ik vertrok maar denken dat het het Almere van Nieuw-Zeeland was.. dat is het zeer zeker niet! Een lelijke parel is het, dat dan weer wel. Inmiddels ben ik al meer dan een jaar weg, maar ik ben nog niet klaar met deze kant van de wereld! Ook dit jaar vier ik kerst in de zon!

We kunnen nu in ieder geval vaststellen dat ik geen ster ben in het bijhouden van een blog tijdens een reis. Erg slecht zelfs, maar goed: aangezien ik nu in Sydney zit voor wat langere tijd, heb ik iets meer rust en tijd om uitgebreid te gaan zitten en typen. Dus de komende weken gaan jullie weer wat vaker van me horen! Kan trouwens nauwelijks geloven dat het alweer december is… hier is het nu 26 graden (sorry, not sorry).

Tot gauw!

Liefs,
Tanya

Voorlaatste deel van mijn reis door Nieuw-Zeeland

Hoi lieve allemaal,

Zit ik dan in Australië hoor! Zit op dit moment in Brisbane, dus ben al een heel deel naar het noorden. Na drie dagen Melbourne – wat een fantastische stad is – had ik volgens mij wel echt heimwee naar Nieuw-Zeeland. Kon nog niet echt van het feit genieten dat ik in Australië zat, maar dat gevoel is er nu in ieder geval wel. Had ik al verteld dat ik met een vriendinnetje Hanna aan het reizen ben door Australië trouwens? Die heb ik in Auckland leren kennen en zij gaat hier ook een tijdje werken nadat ze met mij de oostkust van Australië heeft gezien. Ben trouwens ook nog even tussendoor acht dagen naar Bali geweest! Vakantie van mijn vakantie, haha. Ook dat was heel chill! Steph zat daar een tijdje, dus die ben ik ‘even gaan opzoeken’ samen met Hanna.

Maar goed, laten we weer doorgaan met waar ik gebleven was! Milford Sound was het laatste waar ik over schreef in mij laatste blog. Onze volgende overnachting hadden we in Gunn’s Camp. Een lodge in the middle of nowhere, waar alleen een generator staat die om 21:30 wordt uitgezet en waar dus ook geen telefoonbereik of wifi is. Heerlijk om zo nu en dan even helemaal van de radar te zijn. We zijn daar met wat mensen gaan zoeken naar glowworms die daar om en in grotten zijn en hebben ze gespot! Ik had ze uiteraard al een keer in Waitomo gezien en dat waren er toen heel veel meer, maar toch heel tof om te zien weer. En aangezien het er hartstikke donker in de omgeving was, was het weer een goede plek om de sterren te bekijken. Want daar raak je dus nooit aan gewend: het blijft magisch om een sterrenhemel inclusief Melkweg te zien. En wat heb ik die nacht lekker geslapen! Het was er ijskoud, maar we hadden 4 dekens en het was er superdonker en superstil. Heerlijk.

Vanaf daar zijn we met de ferry naar Stewart Island gegaan. Dat is een ‘klein’ eiland (Nieuw-Zeelands derde grootste eiland) helemaal onderaan, dus het zuidelijkste stukje van het land. Dat is DE plek om kiwi’s te spotten in Nieuw-Zeeland. Dat zijn we dus met de hele groep gaan doen. Al hadden we al vernomen dat sommige eilandbewoners soms nog geeneens kiwi’s in het wild hebben gezien, dus we gingen er niet vanuit dat het zou lukken eentje te spotten. Maar jawel: WE HEBBEN WELGETELD TWEE KIWI’S IN HET WILD GEZIEN!! Dat was zo tof! Ik had ze al een keertje in het echt gezien natuurlijk, maar dit was nog zo veel beter! Ik heb een traantje gelaten, haha. Wat een gekke beesten zijn het. Verder was Stewart Island ook heel mooi en lekker rustig, alleen werkte het weer niet heel erg mee, dus we zijn niet heel ver gaan wandelen door de regen.

Vanaf daar ben ik weer terug naar Queenstown gegaan voor een dagje voor ik samen met een Nederlands meisje, waar ik een deel mee samen heb gereisd, naar Dunedin ging voor een paar dagen. Daar hebben we een tour van 1,5 uur door de stad gekregen van één van onze buschauffeurs die daar woonde en veel vrije tijd had . Aangezien hij dus een auto had, liet hij ons allerlei plekken zien waar je zonder auto niet zo snel komt, dus dat was superlief! Ook de steilste straat ter wereld zijn we op gereden en naar beneden gelopen (dat record van steilste straat was verbroken twee weken voor wij er waren, want blijkbaar is er een straat in Wales die ze heeft verslagen waar de bewoners van Dunedin zéker niet blij mee zijn). Dunedin is een universiteitsstad en werd bij de stichting ervan door Schotten gerund. Het heeft dan ook nog steeds erg veel Schotse invloeden en is dus erg gezellig en schattig ook. Waarschijnlijk één van mijn favoriete steden in Nieuw-Zeeland! Erg fijne sfeer hangt er. Vanaf daar hebben een wildlife tour gedaan naar de Otago Peninsula waar we pinguïns, zeehonden, zeeleeuwen en albatrossen hebben gezien. We waren maar met een groepje van zes mensen in totaal en we kwamen op plekken waar alleen onze reisorganisatie mocht komen, dus dat was heel speciaal en uniek! De soort pinguïn die daar leeft is erg zeldzaam (Geeloogpinguïn) en we zagen ze terugkomen aan land aan het eind van de dag. Te schattig dat gewaggel. Ook de zeeleeuwen waren heel tof, vooral omdat we heel dichtbij konden komen en ze gigantisch groot zijn. En ook hier is de natuur weer zo ontzettend mooi en ongerept.

Vanaf Dunedin ben ik weer terug naar Queenstown gegaan waar de meeste van onze oude reisgroep nog zaten, maar na één dag was ik nog alleen over met twee jongens. Met hen heb ik twee dagen lang een roadtrip gemaakt naar een paar Lord of the Rings locaties rondom Queenstown wat heel vet was! We zijn naar allerlei afgelegen plekken gegaan en sommige locaties zijn echt heel erg herkenbaar uit de film (zoals Fangorn Forest, de rivier waar Sam bijna in verdrinkt aan het eind van deel 1 en sommige delen van Rohan - nu hou ik op met de nerd uithangen ). Voor mensen die mij een beetje kennen: dit was uiteraard één van de mooiste dingen die ik hier gezien heb, want dankzij die films wilde ik toen ik klein was al naar Nieuw-Zeeland. En ik had nooit gedacht er ooit ook echt een keer naartoe te gaan. En kijk me nou eens gaan.

Na onze roadtrip ben ik in mijn eentje naar Arrowtown gegaan, een dorpje vlak buiten Queenstown, erg schattig ook. Daar wilde ik een hike gaan doen, aangezien ik die dag alle tijd van de wereld had. Maar de vrouw bij het informatiecentrum (toen ik dat eindelijk gevonden had; lang leve mijn richtingsgevoel weer) raadde die paar af, omdat het de twee dagen en de nacht ervoor erg veel geregend had en veel paden erg moeilijk te belopen en steil zouden zijn. Geen goed plan dus om dat in mijn eentje te doen. Dus heb ik een simpele track gelopen, maar halverwege dacht ik: joh, ik kan wel meer dan dit, dus laat ik een deel van één van de andere tracks doen, want die sluit hier op aan. Hier komt mijn fantastische richtingsgevoel natuurlijk weer de hoek om kijken. Want ik dacht dat het gewoon een pad zou zijn. Nee, dit heette ‘Tobin’s drop’. Oftewel een retestijle heuvel die nog lekker glibberig was ook en ik dacht dat het wel mee zou vallen. Tuurlijk niet. Maar ik heb het overleefd! Ben wel 2x gevallen (wist mezelf op te vangen op droog gras), 20x gestopt onderweg omdat het superwarm was, maar eenmaal boven voelde het als een overwinning en was het alleen nog maar heuvelafwaarts. Achteraf gezien was het best geinig en terwijl ik aan het lopen was, was ik mezelf ook aan het uitlachen. Wilde deze anekdote even met jullie delen . Ook hier waren trouwens nog twee Lord of the Rings locaties, waarvan ik er één in mijn eentje heb kunnen vinden.

Na een aantal dagen in Queenstown te hebben gezeten, was het wel fijn om er weer door te gaan naar een volgende plek en dat was het heerlijk stille Mount Cook. Dat is de hoogste berg in Nieuw-Zeeland en het dorpje ernaast heeft dezelfde naam. Daar hebben we de Kea Track gelopen waarbij je continu uitzicht op de Mt. Cook hebt en ’s avonds was het weer een goede gelegenheid om sterren te spotten. Aangezien het weer helder was, het heel donker was (geen lichtvervuiling van straatverlichting etc.) en je nooit genoeg kunt krijgen van de sterrenhemel daar.

Wij zijn vanuit Mt. Cook naar Peel Forest geweest, maar zijn tussendoor eerst nog gestopt in Tekapo. Dat is een stadje aan een meer (met dezelfde naam) dat zó ontzettend lichtblauw is dat het bijna nep lijkt. Daar heb ik een korte track gelopen op Mount John met een uitzicht waar je U tegen zegt (o.a. dat meer dus). Vanuit daar zijn we naar Peel Forest geweest. Dat is een dorpje in het binnenland wat erg groen is en waar het ook weer heerlijk rustig is. Daar hebben we ook een track gelopen en vooral lekker kneuterig bij de open haard gezeten en spelletjes gespeeld met de groep. De omgeving was erg mooi, maar omdat we er niet genoeg tijd hadden konden we helaas niet heel veel verkennen daar.

Dit was het weer even voor nu! Sorry voor het lange wachten! En ik probeer echt een keer foto’s online te zetten, haha. Alleen is de wifi in de meeste hostels barslecht, waardoor het uploaden van foto’s te lang duurt. Ik blijf het proberen! En anders kun je me ook volgen op Instagram, want dat hou ik vrij goed bij

Veel liefs,
Tanya

Volgende deel van mijn ongelooflijk mooie reis!

Hoi, daar ben ik weer!

Ik zit inmiddels een paar dagen in Auckland bij een vriendinnetje thuis en mijn laatste dag in Nieuw-Zeeland is ingegaan (huilen   ), maar ik heb heel veel zin in deel twee van mijn reis: Australië! Maar ik was in mijn vorige blog gebleven bij het vertellen over mijn reis door Nieuw-Zeeland en was gebleven bij Marahau bij het Abel Tasman National Park.

Vanuit daar zijn we het dorpje Franz Josef gegaan, vooral bekend om de gletsjer die er ligt die ook – heel origineel – Franz Josef heet. Daar wilden ik en een paar andere mensen van onze groep in eerste instantie een zogenaamde ‘helihike’ gaan doen: met een helikoptervlucht naar de top van de gletsjer en daar over de gletsjer lopen. Helaas ging dat vanwege het slechte weer niet door (75% van de tijd wordt deze trip geannuleerd, dus we hadden er al rekening mee gehouden). Heel jammer dus! Zeker aangezien de gletsjers steeds sneller aan het smelten zijn nu. Wij zijn toen in plaats daarvan naar de voet van de gletsjer gelopen, een mooie hike van een paar uur, maar ook erg confronterend. Ze hebben er namelijk een tijdlijn gemaakt van de gletsjer waar je kunt zien hoe lang de gletsjer in welk jaar was en dat gaat vooral de laatste paar jaar superhard. We konden de voet van de gletsjer ook niet echt bereiken, omdat het al zo ver de berg op is dat er vallende rotsen kunnen zijn. Desalniettemin een erg mooie plek in de bergen! En aangezien het weer toen niet top was, ben ik de volgende dag met wat mensen naar een kiwi sanctuary geweest, waar we dus kiwi’s hebben gezien (niet in het wild dus, maar toch!). Erg gekke vogels, maar Nieuw-Zeelands nationale trots! Supertof om te zien dus, want ze zijn nogal zeldzaam.

Onderweg naar Mount Cook – de hoogste berg in Nieuw-Zeeland – zijn we gestopt bij Lake Matheson, een spiegelmeer waar de reflectie van de bergen in het water zo helder is dat het op een foto niet goed te zien is wat de reflectie is en wat de echte bergen. Heel vet! Ook zijn we gestopt bij de Blue Pools. Dit is en ontzettend helderblauw meer. Het blijft me oprecht verbazen hoe helder en blauw al het water hier is!

Volgende stop was Wanaka – een klein stadje in de bergen wat echt betoverend mooi was. Dit was denk ik één van mijn favoriete plekken in Nieuw-Zeeland. En hier ben ik – jawel je leest het goed – gaan sky diven! In het Nederlands parachute springen, maar dat klinkt toch net iets minder vet dan in het Engels, haha. Dat was zó ongelooflijk gaaf! Wát een uitzicht! Ik had ook geen betere dag kunnen uitkiezen: het was zonnig en heel helder. Dit is één van de tofste dingen die ik ooit gedaan heb. Dus als je ooit de kans krijgt om te gaan sky diven: DOEN! Zeker als het ergens is waar het uitzicht prachtig is.

Na Wanaka zijn we naar Queenstown gegaan waar een deel van onze oude groep tegenkwamen, dus dat was erg gezellig! We zijn daar een kroegentocht gaan doen en de volgende dag ben ik met wat mensen de Queenstown Hill opgegaan, een heuvel/berg met een mooi uitzicht op Queenstown. De omgeving van Queenstown is trouwens echt heel erg mooi! Alles kan zo op een ansichtkaart! Ik heb niet vaak dat ik foto’s van het landschap wil blijven maken, maar daar was het allemaal zó mooi. Echt. Oké, het begint bijna ongeloofwaardig te klinken, maar de bergen rondom Queenstown en de omgeving daar is waarschijnlijk het mooiste landschap wat ik waar dan ook heb gezien. Ik ben daar dan ook een track gaan lopen (de ‘Moonlight Track’) met een groepje en dat was zó magisch mooi! Ook wel echt de zwaarste hike die ik ooit gelopen heb – we hadden niet helemaal gerekend op sneeuw onderweg   – maar het was alsof we door een scène van The Lord of the Rings liepen. De route was 13km lang en ging over bergen en verschillende dalen. Niet te doen, zo mooi. Kennen jullie die aflevering met Alec Baldwin in Friends? Zo voel ik me hier! Haha, echt alles blijft me verbazen en is zo mooi!

Naar de volgende plek keek ik al een hele tijd naar uiten hier had ik denk ik de hoogste verwachtingen van: Milford Sound! Dat is een fjord en wordt ook wel het achtste wereldwonder genoemd. We gingen er met onze groep naartoe en hebben er een cruise doorheen gemaakt van een paar uur. Het was stervenskoud, maar het weer was top! Heel zonnig en niet teveel wind. Maar aangezien het een fjord is met steile heuvels en zo zeggen velen dat het nóg mooier is als het regent, want dan zijn er nog meer watervallen te zien. Het was heel tof! Maar ik geloof dat ik iets te hoge verwachtingen had, want ik had er nóg meer van verwacht. Het was alsnog heel mooi hoor! Maar dit staat niet in mijn top vijf van mooiste plekken in Nieuw-Zeeland   . We hebben wel zeehonden gezien en het was een heel mooi stuk ongerepte natuur, dus zeker de moeite waard!

Dit was het weer even voor nu! Ik ben nog steeds niet up-to-date met mijn verhaal, geef me nog een paar dagen haha. Maar over een paar uur sta ik op het vliegveld en ga ik dit mooie hoofdstuk helaas afsluiten, want wat een toptijd heb ik hier in Nieuw-Zeeland gehad! Het voelt gek dit land nu te verlaten na al die tijd (11 maanden!!), want het is hier echt adembenemend mooi en de mensen die ik hier heb ontmoet waren ook echt fantastisch. Dus met een lach en traan ga ik hier weg, want Australia, here I come! And New Zealand thank you for being amazing! Maar ik kom sowieso nog een keer terug, want er is nog teveel wat ik wil zien van dit land!

Jullie horen weer van me vanuit Australië!
Veel liefs,
Tanya

Reisupdate: het grootste deel van het Noordereiland gehad

Hoi!

Hier weer een tussentijdse update! Inmiddels alweer wat weken geleden ben ik onderweg van Lake Aniwhenua kort gestopt in Taupo en Lake Taupo, het grootste meer in Nieuw-Zeeland. We hebben daar wat rondgelopen, maar het was erg vies weer, dus dat was niet echt gedenkwaardig. Daar in de buurt zijn de Huka Falls – het meest bezochte natuurfenomeen in Nieuw-Zeeland. Een turquoise waterval die door een 11m lange kloof dendert. Erg indrukwekkend en supermooi!

De volgende bestemming was Blue Duck Station. Een Station is een Nieuw-Zeelands woord voor in principe een megaboerderij verspreid over een paar hectare (in de VS zouden ze het een range noemen). Ontzettend groot is het dus en het doel van deze boerderij is het behouden en herintroduceren van de oorspronkelijke Nieuw-Zeelandse flora en fauna en met name de Blue Duck – een eend die langzaam aan het uitsterven is, maar die met behulp van dit soort plekken weer langzaam in getalen toeneemt. Aangezien de oorspronkelijke vegetatie in Nieuw-Zeeland grotendeels regenwoud (maar dan niet de tropische variant) is, was het alsof je er door Jurassic Park liep, heel tof! Daar ben ik met een paar anderen gaan paardrijden door de wildernis. Man, man, man wat was dat vet! Alsof we door een film liepen! Het had de paar dagen daarvoor geregend, dus het was erg modderig en de paarden glibberden over de heuvels en door de bossen, maar dat mocht de pret niet drukken. Zeker weten één van de hoogtepunten in Nieuw-Zeeland tot nu toe! We zaten daar echt in de middle of nowhere ook, dus we waren twee dagen van de radar. Ook wel eens fijn voor de verandering en wat konden we daar veel sterren zien! Inclusief de Melkweg en vallende sterren. Magisch mooi! Fijn om eens op een plek te zitten waar geen lichtvervuiling is en je daadwerkelijk de sterren kunt zien flikkeren. Daarnaast waren wij de enige mensen die er op dat moment verbleven, heerlijk rustig dus en we hadden de hele lodge voor onszelf. Loved it.

We zij daarna naar Tongariro National Park gegaan, waar we eigenlijk de crossing wilden gaan lopen met wat mensen. Het beklimmen van de berg ging alleen niet door helaas, vanwege het slechte weer. Er was teveel wind en het sneeuwde onophoudelijk bovenop de berg. Erg jammer, want ik had al van meerdere mensen gehoord dat het zéker de moeite waard is. Maar dat is het nadeel van reizen in de winter natuurlijk: het weer werkt niet altijd mee. Aan de andere kant ben ik wel echt blij dat ik in de winter aan het reizen ben, want het is overal een stuk rustiger dan in de zomer. Sommige plekken zijn dan zó ontzettend druk dat het echt niet meer gezellig is. Dus elk voordeel heb zijn nadeel en vice versa hè . We zijn in plaats van de crossing een korte track van zo’n 2 uur door het National Park gaan lopen wat ook echt heel mooi was. En ook nu weer: alsof we door een scène van The Lord of the Rings liepen. Mt. Doom lag ook letterlijk op de achtergrond trouwens! Heel tof!

Wellington was onze volgende grote stop: de stad waar ik in eerste instantie naartoe dacht te gaan om te gaan wonen en werken voor een paar maanden. Hier ben ik van de bus ‘afgehopt’, omdat ik er wat langer wilde zitten dan 1,5 dag en dat was het meer dan waard! Hier heb ik drie volle dagen gezeten en er is meer dan genoeg te zien en te doen. Hier heb ik mijn eerste Lord of the Rings tour gedaan. Allerlei locaties rondom Wellington zijn gebruikt voor verschillende scènes, dus het was een volle dag en zoals jullie weten was ik rond mijn 12^e een megafan, dus ik was helemaal in mijn nopjes!

Dit was mijn eerste deel van het noordereiland, want na Wellington ben ik weer op een bus gehopt en zijn we eerst met de ferry naar het zuidereiland gegaan. Een erg mooie boottocht die ons naar Picton bracht. Vanaf daar zijn we naar Marahau gegaan – wat tegen het Abel Tasman National Park ligt – met een (deels) nieuwe groep. Ook deze groep was erg gezellig! We hadden daar geen bereik en zaten in de middle of nowhere, dus dan is het wel zo fijn als je gezellige mensen om je heen hebt. Daar heb ik met wat meiden een track gelopen door Abel Tasman National Park waar we eerst met een watertaxi naartoe gebracht werden. We hebben er zeehonden gespot – te schattig – en hebben een heerlijk lange wandeling gemaakt door een gebied wat redelijk onaangetast is door vegetatie van buitenaf (a.k.a. Europa). De Europeanen dachten namelijk zo’n 150 jaar geleden dat het een leuk idee was om Europese planten, bomen en dieren mee naar Nieuw-Zeeland te nemen om zich meer thuis te voelen en om de landbouw hier op gang te brengen. Erg. Slecht. Idee. Dus. Aangezien het grootste deel van de Nieuw-Zeelandse oorspronkelijke vogels en planten nu uitgestorven is. Door het hele land zijn ze al een aantal jaar bezig om van deze ‘plagen’ af te komen en er zit in ieder geval vooruitgang in! Ook zijn ze bezig om juist de aantallen Nieuw-Zeelandse vogels en planten/bomen weer te laten groeien. Echter de westkust van het Zuidereiland bestaat nog grotendeels uit oorspronkelijk bos, dus het was erg bijzonder om daar doorheen te lopen en ook daar was het water weer zo ongelooflijk blauw! Toffe plek was dat ook weer.

Zit nu in Napier en mijn Nieuw-Zeelandse avontuur begint aan een eind te komen helaas, want morgen vertrek ik naar Auckland – mijn laatste bestemming – maar ik zal jullie uiteraard de komende tijd blijven bijpraten over mijn reis hier . Over een week vlieg ik trouwens naar Australië om daar een tijdje te vertoeven!

Liefs,
Tanya

PS. Ik beloof dat ik komende week ook een rits aan foto’s met jullie zal delen!