Hoi!

Hier weer een tussentijdse update! Inmiddels alweer wat weken geleden ben ik onderweg van Lake Aniwhenua kort gestopt in Taupo en Lake Taupo, het grootste meer in Nieuw-Zeeland. We hebben daar wat rondgelopen, maar het was erg vies weer, dus dat was niet echt gedenkwaardig. Daar in de buurt zijn de Huka Falls – het meest bezochte natuurfenomeen in Nieuw-Zeeland. Een turquoise waterval die door een 11m lange kloof dendert. Erg indrukwekkend en supermooi!

De volgende bestemming was Blue Duck Station. Een Station is een Nieuw-Zeelands woord voor in principe een megaboerderij verspreid over een paar hectare (in de VS zouden ze het een range noemen). Ontzettend groot is het dus en het doel van deze boerderij is het behouden en herintroduceren van de oorspronkelijke Nieuw-Zeelandse flora en fauna en met name de Blue Duck – een eend die langzaam aan het uitsterven is, maar die met behulp van dit soort plekken weer langzaam in getalen toeneemt. Aangezien de oorspronkelijke vegetatie in Nieuw-Zeeland grotendeels regenwoud (maar dan niet de tropische variant) is, was het alsof je er door Jurassic Park liep, heel tof! Daar ben ik met een paar anderen gaan paardrijden door de wildernis. Man, man, man wat was dat vet! Alsof we door een film liepen! Het had de paar dagen daarvoor geregend, dus het was erg modderig en de paarden glibberden over de heuvels en door de bossen, maar dat mocht de pret niet drukken. Zeker weten één van de hoogtepunten in Nieuw-Zeeland tot nu toe! We zaten daar echt in de middle of nowhere ook, dus we waren twee dagen van de radar. Ook wel eens fijn voor de verandering en wat konden we daar veel sterren zien! Inclusief de Melkweg en vallende sterren. Magisch mooi! Fijn om eens op een plek te zitten waar geen lichtvervuiling is en je daadwerkelijk de sterren kunt zien flikkeren. Daarnaast waren wij de enige mensen die er op dat moment verbleven, heerlijk rustig dus en we hadden de hele lodge voor onszelf. Loved it.

We zij daarna naar Tongariro National Park gegaan, waar we eigenlijk de crossing wilden gaan lopen met wat mensen. Het beklimmen van de berg ging alleen niet door helaas, vanwege het slechte weer. Er was teveel wind en het sneeuwde onophoudelijk bovenop de berg. Erg jammer, want ik had al van meerdere mensen gehoord dat het zéker de moeite waard is. Maar dat is het nadeel van reizen in de winter natuurlijk: het weer werkt niet altijd mee. Aan de andere kant ben ik wel echt blij dat ik in de winter aan het reizen ben, want het is overal een stuk rustiger dan in de zomer. Sommige plekken zijn dan zó ontzettend druk dat het echt niet meer gezellig is. Dus elk voordeel heb zijn nadeel en vice versa hè . We zijn in plaats van de crossing een korte track van zo’n 2 uur door het National Park gaan lopen wat ook echt heel mooi was. En ook nu weer: alsof we door een scène van The Lord of the Rings liepen. Mt. Doom lag ook letterlijk op de achtergrond trouwens! Heel tof!

Wellington was onze volgende grote stop: de stad waar ik in eerste instantie naartoe dacht te gaan om te gaan wonen en werken voor een paar maanden. Hier ben ik van de bus ‘afgehopt’, omdat ik er wat langer wilde zitten dan 1,5 dag en dat was het meer dan waard! Hier heb ik drie volle dagen gezeten en er is meer dan genoeg te zien en te doen. Hier heb ik mijn eerste Lord of the Rings tour gedaan. Allerlei locaties rondom Wellington zijn gebruikt voor verschillende scènes, dus het was een volle dag en zoals jullie weten was ik rond mijn 12^e een megafan, dus ik was helemaal in mijn nopjes!

Dit was mijn eerste deel van het noordereiland, want na Wellington ben ik weer op een bus gehopt en zijn we eerst met de ferry naar het zuidereiland gegaan. Een erg mooie boottocht die ons naar Picton bracht. Vanaf daar zijn we naar Marahau gegaan – wat tegen het Abel Tasman National Park ligt – met een (deels) nieuwe groep. Ook deze groep was erg gezellig! We hadden daar geen bereik en zaten in de middle of nowhere, dus dan is het wel zo fijn als je gezellige mensen om je heen hebt. Daar heb ik met wat meiden een track gelopen door Abel Tasman National Park waar we eerst met een watertaxi naartoe gebracht werden. We hebben er zeehonden gespot – te schattig – en hebben een heerlijk lange wandeling gemaakt door een gebied wat redelijk onaangetast is door vegetatie van buitenaf (a.k.a. Europa). De Europeanen dachten namelijk zo’n 150 jaar geleden dat het een leuk idee was om Europese planten, bomen en dieren mee naar Nieuw-Zeeland te nemen om zich meer thuis te voelen en om de landbouw hier op gang te brengen. Erg. Slecht. Idee. Dus. Aangezien het grootste deel van de Nieuw-Zeelandse oorspronkelijke vogels en planten nu uitgestorven is. Door het hele land zijn ze al een aantal jaar bezig om van deze ‘plagen’ af te komen en er zit in ieder geval vooruitgang in! Ook zijn ze bezig om juist de aantallen Nieuw-Zeelandse vogels en planten/bomen weer te laten groeien. Echter de westkust van het Zuidereiland bestaat nog grotendeels uit oorspronkelijk bos, dus het was erg bijzonder om daar doorheen te lopen en ook daar was het water weer zo ongelooflijk blauw! Toffe plek was dat ook weer.

Zit nu in Napier en mijn Nieuw-Zeelandse avontuur begint aan een eind te komen helaas, want morgen vertrek ik naar Auckland – mijn laatste bestemming – maar ik zal jullie uiteraard de komende tijd blijven bijpraten over mijn reis hier . Over een week vlieg ik trouwens naar Australië om daar een tijdje te vertoeven!

Liefs,
Tanya

PS. Ik beloof dat ik komende week ook een rits aan foto’s met jullie zal delen!