Hoi lieve allemaal,

Zit ik dan in Australië hoor! Zit op dit moment in Brisbane, dus ben al een heel deel naar het noorden. Na drie dagen Melbourne – wat een fantastische stad is – had ik volgens mij wel echt heimwee naar Nieuw-Zeeland. Kon nog niet echt van het feit genieten dat ik in Australië zat, maar dat gevoel is er nu in ieder geval wel. Had ik al verteld dat ik met een vriendinnetje Hanna aan het reizen ben door Australië trouwens? Die heb ik in Auckland leren kennen en zij gaat hier ook een tijdje werken nadat ze met mij de oostkust van Australië heeft gezien. Ben trouwens ook nog even tussendoor acht dagen naar Bali geweest! Vakantie van mijn vakantie, haha. Ook dat was heel chill! Steph zat daar een tijdje, dus die ben ik ‘even gaan opzoeken’ samen met Hanna.

Maar goed, laten we weer doorgaan met waar ik gebleven was! Milford Sound was het laatste waar ik over schreef in mij laatste blog. Onze volgende overnachting hadden we in Gunn’s Camp. Een lodge in the middle of nowhere, waar alleen een generator staat die om 21:30 wordt uitgezet en waar dus ook geen telefoonbereik of wifi is. Heerlijk om zo nu en dan even helemaal van de radar te zijn. We zijn daar met wat mensen gaan zoeken naar glowworms die daar om en in grotten zijn en hebben ze gespot! Ik had ze uiteraard al een keer in Waitomo gezien en dat waren er toen heel veel meer, maar toch heel tof om te zien weer. En aangezien het er hartstikke donker in de omgeving was, was het weer een goede plek om de sterren te bekijken. Want daar raak je dus nooit aan gewend: het blijft magisch om een sterrenhemel inclusief Melkweg te zien. En wat heb ik die nacht lekker geslapen! Het was er ijskoud, maar we hadden 4 dekens en het was er superdonker en superstil. Heerlijk.

Vanaf daar zijn we met de ferry naar Stewart Island gegaan. Dat is een ‘klein’ eiland (Nieuw-Zeelands derde grootste eiland) helemaal onderaan, dus het zuidelijkste stukje van het land. Dat is DE plek om kiwi’s te spotten in Nieuw-Zeeland. Dat zijn we dus met de hele groep gaan doen. Al hadden we al vernomen dat sommige eilandbewoners soms nog geeneens kiwi’s in het wild hebben gezien, dus we gingen er niet vanuit dat het zou lukken eentje te spotten. Maar jawel: WE HEBBEN WELGETELD TWEE KIWI’S IN HET WILD GEZIEN!! Dat was zo tof! Ik had ze al een keertje in het echt gezien natuurlijk, maar dit was nog zo veel beter! Ik heb een traantje gelaten, haha. Wat een gekke beesten zijn het. Verder was Stewart Island ook heel mooi en lekker rustig, alleen werkte het weer niet heel erg mee, dus we zijn niet heel ver gaan wandelen door de regen.

Vanaf daar ben ik weer terug naar Queenstown gegaan voor een dagje voor ik samen met een Nederlands meisje, waar ik een deel mee samen heb gereisd, naar Dunedin ging voor een paar dagen. Daar hebben we een tour van 1,5 uur door de stad gekregen van één van onze buschauffeurs die daar woonde en veel vrije tijd had . Aangezien hij dus een auto had, liet hij ons allerlei plekken zien waar je zonder auto niet zo snel komt, dus dat was superlief! Ook de steilste straat ter wereld zijn we op gereden en naar beneden gelopen (dat record van steilste straat was verbroken twee weken voor wij er waren, want blijkbaar is er een straat in Wales die ze heeft verslagen waar de bewoners van Dunedin zéker niet blij mee zijn). Dunedin is een universiteitsstad en werd bij de stichting ervan door Schotten gerund. Het heeft dan ook nog steeds erg veel Schotse invloeden en is dus erg gezellig en schattig ook. Waarschijnlijk één van mijn favoriete steden in Nieuw-Zeeland! Erg fijne sfeer hangt er. Vanaf daar hebben een wildlife tour gedaan naar de Otago Peninsula waar we pinguïns, zeehonden, zeeleeuwen en albatrossen hebben gezien. We waren maar met een groepje van zes mensen in totaal en we kwamen op plekken waar alleen onze reisorganisatie mocht komen, dus dat was heel speciaal en uniek! De soort pinguïn die daar leeft is erg zeldzaam (Geeloogpinguïn) en we zagen ze terugkomen aan land aan het eind van de dag. Te schattig dat gewaggel. Ook de zeeleeuwen waren heel tof, vooral omdat we heel dichtbij konden komen en ze gigantisch groot zijn. En ook hier is de natuur weer zo ontzettend mooi en ongerept.

Vanaf Dunedin ben ik weer terug naar Queenstown gegaan waar de meeste van onze oude reisgroep nog zaten, maar na één dag was ik nog alleen over met twee jongens. Met hen heb ik twee dagen lang een roadtrip gemaakt naar een paar Lord of the Rings locaties rondom Queenstown wat heel vet was! We zijn naar allerlei afgelegen plekken gegaan en sommige locaties zijn echt heel erg herkenbaar uit de film (zoals Fangorn Forest, de rivier waar Sam bijna in verdrinkt aan het eind van deel 1 en sommige delen van Rohan - nu hou ik op met de nerd uithangen ). Voor mensen die mij een beetje kennen: dit was uiteraard één van de mooiste dingen die ik hier gezien heb, want dankzij die films wilde ik toen ik klein was al naar Nieuw-Zeeland. En ik had nooit gedacht er ooit ook echt een keer naartoe te gaan. En kijk me nou eens gaan.

Na onze roadtrip ben ik in mijn eentje naar Arrowtown gegaan, een dorpje vlak buiten Queenstown, erg schattig ook. Daar wilde ik een hike gaan doen, aangezien ik die dag alle tijd van de wereld had. Maar de vrouw bij het informatiecentrum (toen ik dat eindelijk gevonden had; lang leve mijn richtingsgevoel weer) raadde die paar af, omdat het de twee dagen en de nacht ervoor erg veel geregend had en veel paden erg moeilijk te belopen en steil zouden zijn. Geen goed plan dus om dat in mijn eentje te doen. Dus heb ik een simpele track gelopen, maar halverwege dacht ik: joh, ik kan wel meer dan dit, dus laat ik een deel van één van de andere tracks doen, want die sluit hier op aan. Hier komt mijn fantastische richtingsgevoel natuurlijk weer de hoek om kijken. Want ik dacht dat het gewoon een pad zou zijn. Nee, dit heette ‘Tobin’s drop’. Oftewel een retestijle heuvel die nog lekker glibberig was ook en ik dacht dat het wel mee zou vallen. Tuurlijk niet. Maar ik heb het overleefd! Ben wel 2x gevallen (wist mezelf op te vangen op droog gras), 20x gestopt onderweg omdat het superwarm was, maar eenmaal boven voelde het als een overwinning en was het alleen nog maar heuvelafwaarts. Achteraf gezien was het best geinig en terwijl ik aan het lopen was, was ik mezelf ook aan het uitlachen. Wilde deze anekdote even met jullie delen . Ook hier waren trouwens nog twee Lord of the Rings locaties, waarvan ik er één in mijn eentje heb kunnen vinden.

Na een aantal dagen in Queenstown te hebben gezeten, was het wel fijn om er weer door te gaan naar een volgende plek en dat was het heerlijk stille Mount Cook. Dat is de hoogste berg in Nieuw-Zeeland en het dorpje ernaast heeft dezelfde naam. Daar hebben we de Kea Track gelopen waarbij je continu uitzicht op de Mt. Cook hebt en ’s avonds was het weer een goede gelegenheid om sterren te spotten. Aangezien het weer helder was, het heel donker was (geen lichtvervuiling van straatverlichting etc.) en je nooit genoeg kunt krijgen van de sterrenhemel daar.

Wij zijn vanuit Mt. Cook naar Peel Forest geweest, maar zijn tussendoor eerst nog gestopt in Tekapo. Dat is een stadje aan een meer (met dezelfde naam) dat zó ontzettend lichtblauw is dat het bijna nep lijkt. Daar heb ik een korte track gelopen op Mount John met een uitzicht waar je U tegen zegt (o.a. dat meer dus). Vanuit daar zijn we naar Peel Forest geweest. Dat is een dorpje in het binnenland wat erg groen is en waar het ook weer heerlijk rustig is. Daar hebben we ook een track gelopen en vooral lekker kneuterig bij de open haard gezeten en spelletjes gespeeld met de groep. De omgeving was erg mooi, maar omdat we er niet genoeg tijd hadden konden we helaas niet heel veel verkennen daar.

Dit was het weer even voor nu! Sorry voor het lange wachten! En ik probeer echt een keer foto’s online te zetten, haha. Alleen is de wifi in de meeste hostels barslecht, waardoor het uploaden van foto’s te lang duurt. Ik blijf het proberen! En anders kun je me ook volgen op Instagram, want dat hou ik vrij goed bij

Veel liefs,
Tanya